Πριν αλέκτωρ λαλήσει, όχι τρεις αλλά μία, βρέθηκα στην μάντρα των ξάδελφων Νίκου και Κώστα Γιαμαρέλλου, για να παρακολουθήσω μια τυπική ημέρα ανθρώπων που ασχολούνται με την κτηνοτροφία. Έτσι είχα την ευκαιρία, αξημέρωτα ακόμα, να πάρω την εκδίκηση μου ξυπνώντας τους ανύποπτους κόκορες που ήταν κουρνιασμένοι πάνω στο σύρμα. Η πρώτη δουλειά του κ. Νίκου ήταν να ταΐσει το μπουλούκι των γατιών που περίμεναν με φανερή αδημονία και να βάλει τη σόμπα στην παρέα, ενώ του του κ. Κώστα ν’ ανάψει την παραδοσιακή λάμπα, και να ψήσει ευωδιαστό ελληνικό καφέ, που σ’ εκείνο το περιβάλλον αυτή την ώρα, η αξία του πολλαπλασιάζεται. Πάντα η ώρα του καφέ είναι η ώρα της συντροφιάς όπου μυστηριωδώς εκμαιεύονται και εξομολογούνται, αναμνήσεις, εμπειρίες, πράγματα και καταστάσεις που προσδιορίζουν την ίδια τη ζωή.
Ο κ. Κώστας από τα έξη του πρόσεχε τα ζωντανά και βοηθούσε σ’ όλες τις δουλειές, στο μέτρο του δυνατού για την ηλικία του, των τυπικών κτηνοτροφικών υποχρεώσεων της οικογένειας. Στα δώδεκα κατέβηκε στην Μύρινα, όπου έμαθε την τέχνη του ξυλουργού, δούλεψε με τα σωματεία φορτοεκφορτώσεων στο λιμάνι, μυήθηκε στα μυστικά της μαγειρικής, δούλεψε ως μάγειρας στο νοσοκομείο και στη σύνταξή του αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά σ’ αυτό που πάντα γνώριζε και αγαπούσε: την κτηνοτροφία.
Με σχεδόν παράλληλη πορεία ο κ. Νίκος ξεκίνησε από τη ίδια αφετηρία, στη συνέχεια ως μηχανικός δίτροχων, δούλεψε στις οικοδομές και το μεγαλύτερο διάστημα στον εργασιακό του βίο πρόσφερε τις υπηρεσίες του στο Δήμο, απ΄όπου συνταξιοδοτήθηκε για να καταλήξει ξανά μαζί με τον ξάδερφό του από κει που ξεκίνησαν με τη σοφία και το σεβασμό στη φύση που μόνο η εμπειρία μπορεί να διδάξει.
Άνθρωποι δουλεμένοι και σκληραγωγημένοι έχτισαν μια σχέση φιλίας πολύ πιο πέρα από τις τυπικές προσταγές του συγγενικού δεσμού. Η εμπιστοσύνη, η ειλικρίνεια, ο σεβασμός, η ταπεινότητα, η αγάπη, ο αλτρουισμός, η έλλειψη καχυποψίας που διακρίνει κανείς στο άνθος αυτής της φιλίας τους αποτελούν βασικές προϋποθέσεις για μια υγιή συμπόρευση μέχρι τα βαθειά γεράματα. Τα όμορφα αυτά χαρακτηριστικά δεν ανακυκλώνονται μόνο μέσα στη σχέση τους (πως θα μπορούσε άλλωστε) αλλά βρίσκουν εφαρμογή στις καθημερινές τους επαφές με την έγνοια και την έμπρακτη και χωρίς τυμπανοκρουσίες βοήθεια προς τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη ιδιαίτερα αυτή τη δύσκολη περίοδο.
Για ότι προσπαθούν και πολεμούν καθημερινά με τη γη και τα ζωντανά στα βουνά και στη μάντρα, έχουν αξία μόνο όταν αισθάνονται την ικανοποίηση της προσφοράς και της μοιρασιάς. Ο καφές τελείωσε, η μέρα άρχισε να φέγγει και οι αρχέγονες δονήσεις της ζωής άρχισαν να μας περικυκλώνουν.
Ένας πανέμορφος και επιβλητικός τράγος διαμαρτύρεται για τον ευνουχισμό του, η κατσίκες μασουλούν ασταμάτητα, οι κότες κουτσομπολεύουν μεταξύ τους ( και άντε αυτές δικαιολογούνται) οι αμέριμνες γαλοπούλες κυκλοφορούν κορδωμένες, οι προβατίνες θηλάζουν τα νεογέννητα τους, τα σκυλιά γαβγίζουν χωρίς ιδιαίτερο λόγο και μια τυπική, δύσκολη αλλά πολύ όμορφη μέρα για τους ανθρώπους της Λημνιάς υπαίθρου ξεκινάει.
Τελικά παρακολούθησα αυτή την μέρα μόνο στην έναρξή της γιατί η συνέχεια είναι για τους σκληρούς και τους μυημένους αλλά τους υποσχέθηκα ότι θα τους φαντάζομαι να περιπλανώνται στους λόφους με τα ζωντανά τους και να γνέφει με τη μαγκούρα ο ένας στον άλλο στην προσπάθειά τους να οδηγήσουν το κοπάδι σε τόπο πλούσιο και εύφορο.
Γιάννης Γκαλιούρης
