Αρκεί να αφήσουμε τη ματιά μας ελεύθερα να περιπλανηθεί στις γειτονιές της Μύρινας και είναι σίγουρο ότι θα συναντήσει την κ. Βαγγελιώ να ξεπροβάλλει από κάποιο στενό. Ακούραστη πεζοπόρος μεταφέρει τη λεπτοκαμωμένη ύπαρξή της μαζί με τις χιλιάδες ιστορίες που κυρτώνουν αυτό το πολύπαθο σώμα.
Έτσι διασταυρώθηκαν οι πορείες μας στον προαύλιο χώρο της Αγίας Τριάδας. Με καταγωγή από τον Άγιο Ευστράτιο, μητέρα τεσσάρων παιδιών και γιαγιά πολλών εγγονών, αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα ηλικιωμένου στο νησί μας που βιώνει τα προβλήματα της κρίσης αλλά τα αντιμετωπίζει με αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια.
Γιατί έτσι έμαθε να παλεύει τη ζωή, γιατί μετά την κατοχή και τις κακουχίες που πέρασε κατάλαβε ότι η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας όπου πρέπει να σηκώνεσαι από τις πτώσεις και να συνεχίζεις με όλες τις δυνάμεις προς το φως και την αλήθεια. Ο σύντροφός της (ο κ. Απόστολος , μαρμαράς το επάγγελμα και ψάλτης στον ελεύθερο χρόνο του), την άφησε νωρίς και προσπαθεί με την πενιχρή της σύνταξη να τα βγάλει πέρα, τη βοηθάνε βέβαια τα παιδιά της που την αγαπούν πολύ, αλλά και η κυρά Βαγγελιώ κάνει επιχειρηματικά σχέδια για να ενισχύσει το εισόδημά της.
« Παιδάκι μ΄» μου λέει «θα πηγαίνω στη εξοχή, να μαζεύω χόρτα και θα τα πουλώ». Μου είπε ιστορίες μοναδικές, δύσκολες, συναρπαστικές, ιστορίες που τη σημάδεψαν και αυλάκωσαν το πρόσωπό της και που αποτελούν την πλούσια κληρονομιά ενός ανθρώπου που πάλεψε στη ζωή και συνεχίζει με ευγνωμοσύνη στο Θεό και με τη βοήθειά του να μη το βάζει κάτω. Έτσι λοιπόν αν τη συναντήσετε στο δρόμο, θυμηθείτε ότι κάποτε θα έρθουμε στα χρόνια της και ας ευχηθούμε να μπορέσουμε και εμείς να περπατάμε με κυρτωμένη την πλάτη από τις εμπειρίες αλλά με ψηλά το κεφάλι γιατί θα έχουμε κατορθώσει μέσα από τη ζωή να κρατήσουμε όρθιες εκείνες τις αξίες για οποίες αξίζει να ζεις και να σε αποκαλούν άνθρωπο.
Γιάννης Γκαλιούρης
