Και ναι θα φθάσει ή στιγμή που θα ανοίξει τις οικονομικές της πύλες η πολυεθνική! Χαράς ευαγγέλια για την αδύναμη τσέπη του καταναλωτή.
Η ψευδαίσθηση των γεμάτων ντουλαπιών και ψυγείων θα επιστρέψει.
Ίσως και κάποιοι θα βγάλουν και selfie με τα Ευρωπαϊκά προϊόντα.
Η πρώτη τοπική απόδειξη και στην πράξη ότι επιτέλους και η Λήμνος έγινε Ευρωπαία. Βέβαια Ευρωπαία θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς.
Αν για παράδειγμα είχαν φροντίσει έγκαιρα να πάνε την Λήμνο στην Ευρώπη και μετά με το καλό να δεχτούμε και εμείς εκείνη. Μία πατρίδα είμαστε πια από το 1976!
Αφού θα περάσουν μερικές Ευρωπαϊκές εβδομάδες και μήνες, τότε ίσως τα πράγματα δεν είναι και τόσο ρόδινα. Αντί για ρόδι Λήμνου, θα υπάρχει ρόδι Ισραήλ μέσω Αυστρίας. Γάλα, Γαλπνο (μάρκα γάλακτος σε σκόνη), που δεν το ξέρει ούτε η μάνα των παιδιών, αλλά ως οικονομικό θα το μάθει.
Πλούτος τα Γερμανόφερτα τυριά. Το καλαθάκι όμως θα κατέβει από τον τοπικό θρόνο. Είναι ακριβότερο βλέπετε.
Έτσι ο κτηνοτρόφος δεν θα νοιώθει τόσο Ευρωπαίος πλέον βλέποντας σιγά σιγά την πολυεθνική από μακριά ή για ένα σύντομο πέρασμα.
Το ίδιο και ο ψαράς, ο αυγουλάς, ο λαχανάς. Δεν χωρούν στην πολυεθνική τα δικά του γιατί κοστίζουν ακριβότερα τα δικά του.
Α τον Κρασά (οινοποιό) ξέχασα. Το γιατί είναι ακριβότερα δεν είναι γιατί σε κλέβει. Άλλος είναι ο λόγος αλλά ας μείνει παράμερα για τώρα.
Έτσι το Ευρωπαϊκό όνειρο θα φθίνει για τους ντόπιους. Για την πολυεθνική δεν ξέρω.
Μένει να δουν κάποιοι αν το όνειρο θα εξελιχθεί σε εφιάλτη ή θα είναι χαρούμενο.
Το τέλος του παραμυθιού μπορεί να το ξέρω, αλλά ας έχει ενδιαφέρον η πορεία.
Παναγιώτης Τσινόπουλος
