Όσοι δυσκολευτείτε να παρακολουθήσετε το γραπτό στην Λημνιακή διάλεκτο πηγαίνετε στο τέλος να απολαύσετε το βίντεο με την αφήγηση του κειμένου.
Κάθε φορά που ήρνταν ο ταχυδρόμος και φώναζε τα ονόματα μεσ’ τ’αλάν’ , (γ)η Ελπινίκ’ πρώτ’ -πρώτ‘ έπιανε θέσ’ και πάντεχε ν’ακούσ’ τ’όνομά τσ’. Είχε το μοναχογιό τς’ στ’ν Αφρική κι ήθελε να μαθαίν’ τι κάμεν’ και πως τα περνά.
Μαθέ τότε τελέφωνα και messenger δεν είχαν βάλ’ ακόμα στο χωριό και ότ’ μάθαινε το μάθαινε απ’ τα γράμματα π’τσ’τα διέβαζε γη ανψούδα τσ’. Σαν έπιανε το γράμμα, καίγαν τα χέρια τς’ απ’ τ’λαχτάρα να πάγ’ πέρα στο σπίτ’ να τ’ανοίξ’ και να μάθ’… Στο δρόμο που πήγαινε και μέχρι να φτάσ’ , το ψαχούλευε με τα χοντρά τσ’ τα δαχτύλια κι ήξερε άμα είχε μέσα και το πεσκέσ’ π’ έστερνε ο Νκόλας απ’ τ ‘ξενητειά. Σε κάθε γράμμα ο καλός ο γιός ούλο και τρύπωνε μές’ τ’ κόλα τα δολλάρια. Πότε είκοσ’ πότε σαράντα, γράμμα άδειο, άσ ήνταν καλά, δε θμούνταν να νέχ’ πέσ’ στα χέρια’ τς.
Η γ’τόνσα τ’ς (γ)η Γιωργίτσα, καταλάβαινε πότε ήρνταν το τσέκ και τν’άλλ’μέρα ήξερε π’θα νείχεν μυρωδάτο καφέ αγορασμένο απ’ το μπακάλ’ και έπαιρνε τη δλιά τς’ και κοντοζύγωνε να τ’ ρωτήξ’ για το Νκόλα. Από μκρά παιδιά γ’τόνσες, χήρες και γι δυό, δεν είχαν κρυφά και μοιράζνταν και τς’ χαρές και τς’ λύπες.
Αφανίζνταν να καφκιέται το παιδί τς που με’ς τα λιοντάρια και τς’ κορκοδείλ’ πάλευε σα το ναυαγό, να μαζέψ’ κανα φραγκάκ’ και να γυρίσ’ στο χωριό. Και τ’μάνα τ’ δε τ’ξέχνα καμμιά φορά. Κειο να μην είχε να φάγ’ το κακόμοιρο, το δολλάριο ήθελε να το στείλ’.
Περάσαν κανά δυο χρόνια, και τον προξενέψαν το Ν’κόλα ένα κορίτσ’ απ’ το χωριό. Ήνταν μια τροφαντή κοπελούδα, με πιασίματα, αποφαγσμέν’ να κάμ’ ό,τι χειργιάζνταν για να ξεφύγ’ απ’ τ’τυραγνίδα που τράβαν στο χωριό… Τ’ν έστλε ο Νκόλας τα εισιτήρια και πήρε τ’βαλίτσα τς’ και τράβξε, σα κάτ’στν Αφρική. Γίνκεν ο γάμος, πήρε γη Ελπινίκ’ τσ’ φωτογραφίες, ήνταν μεσ’ τ’χαρά. Τσ’ είχε στολίσ’ πάς’ στο σερβάν, κι όποτε ήρνταν η Γιωργίτσα, τσ’ βλέπαν σα νάταν εικονίσματα. Ας έναι καλά τα παιδιά…
Περάσαν δυο τρεις μήνες απ’ το γάμο, ο ταχυδρόμος ήρνταν κάθε βδομάδα, αλλά τα γράμματα αριώσαν και τα δολλάρια χάθκαν ντίπ κατά ντίπ…
‘Επαιρνε το γράμμα η Ελπινίκ’ , τόπαιζε με τα δαχτύλια τς’ , δε τν’ άρεζε που ήνταν λαφρύ, έβαζε το μαχαίρ’ τ’άνγε… δολλάριο γιόκ. Μια δυο τρείς, οι κακόμοιρες οι γτόνσες, ξεχάσαν το μυρωδάτο το καφέ και ξαναρχίσαν να βράζνε τα τριμένο κθάρ’ και τα ρ’βύθια, γερενέ καφέ.
Μιά μέρα, η Γιωργίτσα, δεν άντεξε και ρώτ’σε τ’φιλενάδα τ’ς, μαθέ τι ξήγησ’ δίν’ για τούτεν τν αλλαγή. Η κακόμοιρ’ η μάννα ταχεν σκεφτεί αλλά τα βάσταν μέσα τς’. Για το παιδί τσ’ κακιά κουβέντα δεν θαν ήβγαζε καμμιά φορά. Κείν’ η γουρσούζα , (γ)η νύφη τς’ τ’ν έκαμε τε δλιά. Μαθέ μπορεί νάταν χρόνια χήρα, αλλά θ’μούνταν και κείν’ τ’δύναμή τ’σ στα νειάτα τ’σ, τότε π’λέγαν οι τραταροί πως εκειό άμα το βάλ’ γ΄νάτ’ μέχρι και βαπόρ’ μπορεί να τραβήξ’ πάς στ’ στεριά. Ήξερεν η κακόμοιρ’ πως σαν έπεφτε η νύχτα, ακόμα και τα θεριά τ’ανήμερα ξαρματώνταν και πομέναν όπως τα γέν’σε η μάνα τ’σ …και παρακαλούσαν τον Αγά…
Κι έτ’σ … γύρ’σε κι απάντ’σε στο ρώτ’μα τ’ς φιλινάδα τ’σ…
-Αχ, καμέν’ Γιωργίτσα. Δε φταίβ’ το παιδ’ί μ’.
Τι να κάμ’ το κακόμοιρο… Αφού το ξέρ’ς…
Τ’σ νύχτας ο Αγάς κμαντάρ’…
(κάνει κουμάντο , διατάζει )
Καταλαβαίνουμε ότι η ανάγνωση θα δυσκολεύει τους όχι συνηθισμένους στην Λημνιακή διάλεκτο. Γι αυτό ο Δημήτρης Γεωργαντής φρόντισε να υπάρχει και η αφήγηση της ιστορίας ώστε να είναι πιο εύληπτη.
Δημήτρης Γεωργαντής
